Positief denken, krachtig of niet?

Positief denken. Het is iets waar veel mensen zich mee bezig houden. Ze geloven heilig in de kracht van positief denken en doen er alles aan om dat wat ook maar enigszins negatief overkomt, uit hun leven te bannen. Bepaalde woorden schrappen ze het liefst uit hun woordenboek. Zoals ‘kan niet’, onmogelijk, probleem, nooit, mislukking, lastig, moeilijk, helaas, noem maar op. 'Gebruik zo min mogelijk negatieve woorden', is het devies, probeer overal iets positiefs van te maken. Maar is dat eigenlijk wel zo krachtig? Of kan het op den duur zelfs tegen je gaan werken?

Nu hebben wij natuurlijk niets tegen positiviteit. Het is fijn als je overal mogelijkheden in ziet en niet zo snel de neiging hebt de moed op te geven. Of, positief gesproken: als je altijd in alle situaties hoop blijft houden. 
Toch is het een denkfout om te geloven dat je dat voor elkaar krijgt door je hoofd te vullen met louter positieve gedachten.

Korte termijn

Voor de korte termijn zou het kunnen helpen. Je vervangt je negatieve gedachten door positieve en je kunt er weer even tegen. Maar vaak is dat ook daadwerkelijk maar even. Want als je alle negativiteit (of alles wat jij ziet als negatief) uit je leven wilt bannen, dan blijf je bezig. Zeker in de wereld zoals die er vandaag de dag uitziet.

Er gebeuren voortdurend dingen die confronterend zijn, die emoties opwekken, waar mensen lastig mee om kunnen gaan. En daar is helemaal niks mis mee. Het gaat erom hoe je ermee weet te dealen, zeggen we dan. En ja, daar zit dus nu net die crux. Want ga je proberen om alles positief te draaien? Ga je mensen die jou vertellen hoe moeilijk ze het hebben, vooral voorspiegelen wat er nog wel positief is in hun leven? Praat je ze zo snel mogelijk naar een oplossing toe zodat zij (en daarmee ook jij) het negatieve weer snel voor het positieve kunnen ruilen?
Dat kan een tijdje werken, maar wat er werkelijk gebeurt, is dat je een belangrijk proces negeert.

Emoties zijn er om gevoeld en doorleefd te worden

Emoties moeten namelijk gevoeld en doorleefd worden, voordat je ze helemaal kunt loslaten. En dat voelen, dat doe je niet met je hoofd maar met je hart. Ja, het ontstaat in je hoofd. Je hebt één (of meer) gedachten die je verdrietig maken of  boos. Dat vind je niet fijn, je bestempelt je gedachten als negatief. Dus je besluit dat ze weg moeten en plaats moeten maken voor iets positiefs. 
Daar kun je heel druk mee zijn. Als je niet uitkijkt, kun je er zelfs een dagtaak aan hebben. Het gaat namelijk niet vanzelf. Je moet er kracht voor zetten en dat is in feite niet natuurlijk.

Je houdt de natuurlijke energiestroom tegen

Je houdt de natuurlijke energiestroom tegen. Emoties komen en gaan en willen gevoeld worden of tenminste erkend. Je mag ze dus ook benoemen. Dat is zelfs goed, want een benoemde emotie is een dalende emotie. Dus af en toe een mopperen mag. Daar hoef je ook helemaal geen gewicht aan te hangen.
Alles is in beginsel neutraal , ook gedachten en emoties. Jij bent degene die er het stempel positief of negatief op zet.
Als je een gedachte of emotie gewoon laat zijn wat die is en durft te voelen wat je voelt, dan laat je de natuurlijke stroom zijn gang gaan. Dan komen gedachten binnen, je voelt de eventuele emotie die daarbij hoort, je benoemt de emotie (een uitgesproken emotie is een dalende emotie) en je laat hem ook weer gaan.
Als een donkere wolk die voor de zon schuift. Je weet dat hij weer voorbijdrijft.

Waarom kracht zetten, als het vanzelf kan gaan?

Het geloof en vertrouwen in mogelijkheden volgt dan vanzelf want die horen bij je natuurlijke stroom, bij een leven in overvloed, zoals de natuur het bedoeld heeft.
En zo’n leven blijft niet steken bij gedachtes in je hoofd die jij continu van positieve stickertjes moet voorzien. Zo'n leven bruist en stroomt en zit ook vol verrassingen. En je hoeft er niet steeds aan te werken. Waarom kracht zetten als het ook vanzelf kan gaan?