Ik ben hier om mijn huwelijk te redden

(gastblog)

Mijn lichaam vult zich met woede. Vullen met woede geeft het gevoel niet goed weer. Ik ben één en al woede. Een grote razende bol van kwaadheid. In staat om alles om mij heen, alles wat mij lief is te vernietigen. Het gevoel in staat te zijn om iemand te doden….
Het is vrijdag. De dag van de eerste kaasmarkt van het jaar. Het regent. Kutweer, ik haat regen. Door een magazijn van schoenen baan ik mij een weg naar boven. Op de zolderkamer van het pand in een winkelstraat neem ik plaats. “Koffie?” vraagt de relatiecoach.

Lekker zeg ik, ik verheug mij op een lekkere kop koffie. Nu maar hopen dat het ook lekkere koffie is. Te vaak vieze koffie gedronken. Ik hou van koffie en ik kan genieten van een goede koffie, een goede cortado of espresso. Helaas worden deze te vaak opgekloot door de maker. Deze koffie is goed te drinken.

Mijn liefde van mijn leven en ik maken te vaak ruzie

Vanuit mijn stoel kijk ik uit over een grauw dak van aaneengesloten winkels. De regen slaat neer op de daken. De kerkklok klinkt en in de verte verzamelen de toeristen zich rond het plein waar kaas héén en weer wordt gelopen. Het voelt allemaal vreemd voor mij.
Ik ben hier om mijn huwelijk te redden. Niet dat het een enorme chaos is, integendeel, vreemd genoeg. Mijn liefde van mijn leven, mijn steun en toeverlaat, en ik maken te vaak ruzie. Ruzie die ontaardt in een dagenlange stilte en psychologische oorlogvoering. Een situatie die we allebei niet willen maar niet aan kunnen ontsnappen, zo lijkt het. Vol van verdriet en boosheid keken wij elkaar aan en spraken uit dat we zo niet langer door wilden gaan met elkaar.

Het verdriet over de steeds terugkerende ruzies

had de liefde voor elkaar de diepte in gejaagd.

Het verdriet over de steeds terugkerende ruzies had de liefde voor elkaar de diepte in gejaagd. Zo diep dat we allebei het gevoel hadden hier nooit meer bij te kunnen. Na een eerste kennismaking, net voor kerst, hebben we maanden later eindelijk een afspraak. De coaches hebben het blijkbaar druk met stellen die elkaar de tent uitvechten. De één zijn dood en iets met brood. Na een vrijblijvend praatje dan toch maar aan de slag. De coach haalt er een bord met flipover bij en begint zorgvuldig te schrijven. Gefascineerd kijk ik naar hoe hij netjes schrijft en lijntjes trekt.

Op een papier voor mij ontvouwt zich mijn leven.

Na jarenlang bij de psycholoog op de bank gelegen, oosterse wijsheden gevolgd en zelf een coachopleiding volgen dacht ik dat ik het allemaal wel wist en mijzelf wel kende. Helaas pindakaas! Op een papier voor mij ontvouwt zich mijn leven. Waar het mis ging, welke mechanismes ik ontwikkeld heb, hoe mij deze geholpen hebben en mij in de weg staan en wat mijn aangeboren eigenschappen zijn. Fijn dat mijn aangeleerd gedrag in het rood staat en mijn aangeboren eigenschappen in het groen. Bedoelt de coach hier onbewust iets mee of is het mijn projectie? Rood is fout en groen is goed? Stoppen met rood en doorgaan met groen. Ik kijk naar het papier en denk daar staat mijn leven. Dit is wat het is. Een samenvatting van 55 jaar, opgesteld door iemand die ik nauwelijk ken maar die mij wellicht al beter kent dan ik mijzelf. Op een regenachtige vrijdag. Op de dag van de eerste kaasmarkt van dit jaar.

Op de grond bij het raam staat een soort hoofd van metaal. Het valt mij nu pas op dat het een klok is. De klok geeft aan dat het tijd is. De coach doet dat ook, tijd om op te stappen. Door het magazijn van de schoenenwinkel en de winkel loop ik naar buiten. Het is gelukkig droog. De toeristen verlaten de kaasmarkt. Een ervaring rijker, een illusie armer.

Edgar Asma