Als je altijd alles voelt…

De vorige keer hadden we het over mensen die het moeilijk vinden om te voelen en die mede daardoor vooral in hun hoofd zitten. Maar wat als je iemand bent die altijd alles voelt? Dat kan fantastisch zijn, want het maakt je belevingswereld een stuk groter. Maar daar is deze maatschappij niet echt op ingericht. Waardoor vaak het omgekeerde gebeurt: je voelt je een buitenstaander en hebt misschien de neiging om je vaker af te sluiten, waardoor je wereld juist wordt verkleind.

We vielen pas middenin een tv-uitzending over gevoelige kinderen. Het was zo’n opzet waarbij de uitspraken van de mensen het moeten doen. Zonder interviewer, zonder commentaar. Beurtelings zag je kinderen aan het woord over gevoelig zijn. Een gevoelig kind met een ouder die het kind in haar gevoeligheid bevestigde. Twee broertjes die van elkaar wisten dat de één gevoeliger was dan de ander. En ook kinderen alleen. De één (heel) gevoelig en de ander juist niet. De impliciete boodschap leek te zijn: het maakt niet uit of je gevoelig bent of niet, het mag er allemaal zijn.

Gegeven

Uiteraard is dat ook zo, dat het er allemaal mag zijn. Maar als je het zo bekijkt, zie je het wel of niet gevoelig zijn dus als een gegeven. Zo ben je of zo ben je niet. De minder gevoeligen accepteerden in dit verhaal de gevoeligen volledig (‘want zo is hij of zij nu eenmaal’) maar daar bleef het ook bij. 
Over huilen bijvoorbeeld. Helemaal niet erg als sommige kinderen wat sneller moeten huilen, was de tendens. Maar:  ‘huilen helpt natuurlijk niet, het lost niet echt iets op’, werd een paar keer gezegd. Het grappige is trouwens dat huilen zeker wel helpt. Of het iets oplost, is wat anders. Dat is ook typisch de conclusie van een denker. Die heeft het voelen overgeslagen en zit al helemaal in de inhoud van het probleem. En daar moet een oplossing voor komen. Terwijl de voeler zich vooral verdrietig voelt en van nature gaat huilen. Vaak volgt daarna de opluchting. Je hebt de emoties toegelaten, de tranen mochten stromen en je kunt er weer met een frisse blik naar kijken. Soms is er dan niet eens meer een probleem. En is dat er wel? Dan kun je het gaan oplossen zonder dat je emoties je nog in de weg zitten.

Zoals wij het zien, is de mens van nature een voeler

Nu is huilen niet de enige manier om emoties toe te laten, maar het is een voorbeeld. Zoals wij het zien, is de mens van nature een voeler. Maar onze maatschappij is al sinds mensenheugenis gebouwd op denken. Op efficiëntie, doelgerichtheid, oplossingen zoeken en vooral doorgaan… Allemaal aangeleerde eigenschappen die niet bij je natuur horen of, zoals wij dat noemen, bij je persoonlijke missie. Daar horen je missie-eigenschappen bij. De eigenschappen die je de ruimte geven om onbegrensd te zijn wie je werkelijk bent. Met die eigenschappen word je geboren, zeggen wij altijd. De rest is aangeleerd.

Helaas komen er ook (steeds meer) mensen met ‘aangeleerde’ eigenschappen ter wereld

Helaas komen er ook (steeds meer) mensen met ‘aangeleerde’ eigenschappen ter wereld. Omdat die eigenschappen al generaties lang mensen helpen te overleven in een wereld die ooit het denken op de troon zette. We hebben het voelen afgeleerd. Maar die tijd is aan het veranderen. Steeds meer mensen beseffen dat het een bevrijding is om dat juk van generaties lang opgelegde eigenschappen af te leggen. Om te ontdekken wie ze werkelijk zijn. Een mens met gevoelens, die vaak een betere wegwijzer zijn in het leven dan al dat denken bij elkaar. Wij zouden daarom een stapje verder willen gaan. Natuurlijk mogen gevoelige mensen zijn zoals ze zijn. Maar zouden ze misschien ook een voorbeeld kunnen zijn voor de mensen die niet meer weten hoe dat ook weer werkt?